W naszej parafii posługę przy ołtarzu pełnią ministranci, lektorzy młodsi oraz lektorzy seniorzy. Do tej posługi przygotowują się również kandydaci na ministrantów. To grupa w przedziale wiekowym od pierwszych klas szkoły podstawowej, przez szkołę średnią aż po dorosłych mężczyzn. Patronem naszej grupy jest św. Dominik Savio, którego wstawiennictwa wzywamy, modląc się przed służbą w kościele. Należy podkreślić wspaniałe świadectwo wiary poprzez wspólną służbę mężczyzn wraz z ministrantami i młodszymi lektorami, niejednokrotnie syna z ojcem. Na spotkaniach formacyjnych, wyjaśniamy obrzędy liturgiczne, modlimy się, jest również trochę rekreacji i sportu. Wspólnota ministrancka to dobre miejsce na drogę wiary w gronie kolegów i blisko Bożych tajemnic.
Patron Liturgicznej Służby to św. Dominik Savio
Św. Dominik Savio urodził się 2. kwietnia 1842 roku w Riva di Chieri w okolicy Turynu, we Włoszech. Jego rodzice, Karol Savio – rzemieślnik i Brygida Gajato – wiejska krawcowa, byli prostymi ludźmi. Dominik uczęszczał do szkółki prowadzonej przez miejscowego proboszcza i już w wieku 5 lat służył do Mszy Świętej. Znaczna odległość do kościoła oraz trudne warunki pogodowe nie przeszkadzały mu w posłudze oraz modlitwie. Zapytany czy nie boi się chodzić sam tak daleko, odpowiedział: Nie jestem sam. Jest ze mną Najświętsza Maria Panna i mój Anioł Stróż. Dnia 8 kwietnia 1849 r. w Wielkanoc przyjął pierwszą Komunię Świętą. Ze strony księdza proboszcza był to akt odwagi, gdyż w owych czasach panowało przekonanie, że do tych sakramentów należy dopuszczać w wieku znacznie późniejszym. Pewnego dnia po generalnej spowiedzi i po Komunii Świętej napisał akt ofiarowania się Matce Bożej Niepokalanej i złożył go na jej ołtarzu: Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw, aby zawsze było twoim. Jezu i Maryjo bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał przez nieszczęście popełnić choć jeden grzech. W wieku 12 lat spotkał św. Jana Bosko i został przyjęty do oratorium przez niego prowadzonym. Dominik był znany w Oratorium jako osoba gorliwie praktykująca i nie zaniedbująca okazji do modlitwy. Późną jesienią 1856 roku Dominik zaczął cierpieć na bardzo zaawansowaną chorobę płuc. Męczył się kilka miesięcy. 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami Świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy, tuż przed śmiercią chłopiec zawołał: „Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!”
Pozdrowienie Służby Liturgicznej:
Właściwym dla służby liturgicznej pozdrowieniem jest: „Króluj nam Chryste. Zawsze i wszędzie!” Wyraża ono pamięć, że Chrystus jest Tym, w stosunku do którego kształtujemy własne postawy. Ministrant rzeczywiście jest tym, który służy, a Jezus Chrystus tym, któremu służy. Ministrare – z języka łacińskiego oznacza służbę, która tutaj jest nie tylko formalną nazwą, ale bardzo konkretnym zaangażowaniem. Jest to posługa liturgiczna zgodna z kompetencjami i stopniem służby ministranckiej.
Modlitwy ministranta
Przed służbą liturgiczną:
Oto za chwilę przystąpię do Ołtarza Bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją. Do świętej przystępuję służby, chcę ją dobrze pełnić. Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia, by myśli moje były przy Tobie, by oczy moje były zwrócone na ołtarz, a serce moje oddane tylko Tobie. Amen.
Po służbie liturgicznej:
Boże, którego dobroć powołała mnie do Twojej służby, spraw, bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach przez dzień dzisiejszy i całe me życie szedł tylko drogą zbawienia. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.